چند روز پیش وقتی ایمیلم را باز کردم دو تا پیغام تبریک تولد از دو دوست قدیمی داشتم .یکیشونو شاید بیشتر از 7 ساله که ندیدم. فکر کنم آخرین بار سال آخر دانشگاه دیدمش. با هم یک دبیرستان می رفتیم و توی یک کلاس بودیم هیچ وقت فرصتی پیش نیامد که باهم صمیمی بشویم هر چند که برای تولد 18 سالگی ام به همراه خواهرش دعوتش کرده بودم ولی حتی وقتی که در یک دانشگاه هم قبول شدیم باز هم با هم صمیمی نبودیم. هر کسی دوستهای صمیمی خودش را داشت. ولی عجیب اینجاست که از بین آن همه دوست این یکی هر سال تولدم را به یاد دارد و من را همیشه با یک ایمیل بلند بالای محبت آمیز ذوق زده می کند.
ایمیل دیگری که گرفتم از یک همکار قدیمی است که با هم در لبنیات پاک کار می کردیم. الان بیشتر از 4 سال است که ندیدمش. این دوست من کارش در طراحی صفحات وب خیلی درست است و الان برای خودش دفتر و دستک دارد. هر سال یک کارت تبریک مخصوص من طراحی می کند و با یک ایمیل زیبا برایم می فرستد.
یک حس قشنگی است که می بینی هنوز چند نفری آن سر دنیا به یادت هستند. یک چیزی به قول اینجایی ها مثل پروانه در دلم قیلی ویلی می رود. احساس خوشبختی می کنی وقتی می بینی اینقدر می ارزی که دوستی به خاطر تو چند ساعتی پای کامپیوتر وقت بگذارد و برای تو فقط خود خود تو کارت تبریک طراحی کند.
Link لينک 6:21:00 pm همايون خيري 
